Omtrent liefde en dood - Erwin Mortier

04-08-2020

Erwin Mortier volgt twee dierbare vrienden naar de uiterste randen van de dood. Hij maakt zich los om hen tegelijk weer op papier te laten verschijnen. Over zijn vriendschap met Jef en Eleonore Geeraerts. 

'Ze laten een leegte achter waaruit nu eens kilte waait, dan weer weemoed. Gemis is niet iets statisch. Verdriet en een vreemde, bezonken berusting wisselen elkaar af. En ook wel woede, omdat ik de dood niet beheers en hij zich in geen enkele vorm laat dwingen. Hij is de vormloosheid zelf. Hij houdt ervan zich in oude kleren te hullen, zich in verlaten bedden te nestelen, aan schrijftafels te gaan zitten waar hij niets dan zijn afwezigheid toevoegt aan toevallig afgebroken zinnen op een kladblok, waarnaast een vulpen van de dorst is omgekomen.' 


Ik was meteen verkocht na het lezen van deze poëtische zinnen. Over schrijven om afscheid te nemen. Aanvankelijk dacht ik een fictieboek te lezen over leven en dood, tot ik op pagina 6 de zin las 'Meneer Geeraerts is overleden'. Toen dacht ik 'Het zal toch niet? Jef Geeraerts zijn? De boeken van de schrijver die ik in de middelbare weglegde na de eerste dertig pagina's gelezen te hebben? Ik herinner me vaag titels als 'Ik ben maar een neger' en 'Het verhaal van Matsombo'.

Blijkt dat de auteur tot de intieme vriendenkring behoorde van Jef Geeraerts en zijn echtgenote Eleonore. Drie maanden na het overlijden van Jef en bijna acht jaar na het overlijden van Eleonore geeft de auteur woorden aan zijn verdriet. Sublieme woorden die er toe doen.

Zo staat het boek vol met mooie zinnen:

'Zo terloops kan sterven zijn, en zo onverwacht de boodschap van mijn eigen sterfelijkheid die ik met zijn dood kreeg aangezegd. Je zou denken dat rouw altijd dezelfde kleur vertoont, hetzelfde boeket verspreidt, maar ze hebben allemaal hun eigen kelken, de doden. Ieder verdriet kent blijkbaar zijn eigen gisting, zijn eigen droesem en afdronk. Elk verlies maakt ander verlies wakker.'

Zo doet de dood van zijn vriend hem ook denken aan zijn eigen sterfelijkheid en het verlies dat er ooit moet komen met zijn partner Lieven.

De nood om te schrijven is groot.

'Als we de doden niet uit de kamers van onze ziel verdrijven, blijven ze hangen. We moeten ze verbannen om ze te kunnen verwelkomen in onze herinneringen als wat ze geworden zijn: aflijvigen; dierbaren die bestaan hebben, maar er voorgoed niet meer zijn.
Die tijdelijke ballingschap is noodzakelijk om hun wederkomst te garanderen... Dit is een uitdrijving, maar alleen om hen te kunnen weerzien.'

Zo krijg je een inkijkje in het leven van twee mensen. Eleonore die omging met haar ziekte die haar uiteindelijk fataal werd en Jef die zich omhulde in een eenzaamheid waaruit vrienden hem niet konden bevrijden. Schrijven lukte niet meer. Hij ging in haar dood gaan wonen, wachtend op de zijne.

Een subliem boekje over omgaan met rouw.

© 2018 Linda Marie Vermeulen. Alle rechten voorbehouden.
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin