Holland - Rodaan Al Galidi

Door de ogen van Semmier Karim zien we Nederland zoals niemand anders het zou kunnen optekenen.  

Het exemplaar van het boek 'Holland' werd mij vriendelijk bezorgd door UitgeverijDeKade. Waarvoor dank!

Semmier Karim vlucht uit Iran. Zeven jaar honger, verdwalen en angst later, landt hij op 9 febrauri 1998, om precies drie minuten over elf, in een vliegtuig van China Airlines op Schiphol. Hij draagt slechts een T-shirt dat hij in Ho Chi Minhstad heeft gekocht voor tweeënhalve dollar. Erop staat de Franse vlag, waarvan hij denkt dat de Nederlandse is.

Precies negen jaar, negen maanden, een week en drie dagen later draagt hij zijn dikke winterkleren toen hij het A4'tje ontvangt waarop staat dat hij officieel een verblijfsvergunning in Nederland heeft.

''Het AZC,'' schrijft Al Galidi, ''is een graf waarin de tijd van een paar honderd mensen begraven ligt.'' Voor dat graf richtte hij een aangrijpend monument op, dat tegelijk een aanklacht en een spiegel is. Ik schaamde me voor wat ik erin zag.' TOMMY WIERINGA'

Hij vraagt asiel aan in Nederland en dan begint het wachten in het asielzoekerscentrum (azc). Een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Het langste wachten van zijn leven begint.

In zijn boek 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' beschrijft Rodaan Al Galidi het leven van de hoofdpersoon Semmier Karim in het asielzoekerscentrum.

Het boek 'Holland' is het vervolg op dit veelgeprezen boek.

'Dit boek is een reis door het diepe hart van Nederland.
Nee.
Het is een roman voor iemand die het Nederlands beheerst, maar de cultuur niet.
Nee.
Een beschrijving van Nederland in al haar verscheidenheid.
Nee.
Dit boek is gewoon Holland.

Behalve met onverwachte regenbuien, de Aldi en de zee had Semmier Karim niet zo gek veel ervaring met het leven in Nederland buiten het azc. Na negen jaar wachten op een verblijfsvergunning komt hij terecht in het echte Holland, dat van haar bewoners, niet dat van het systeem. Het wordt een zoektocht naar zichzelf, de jongen die hij gaandeweg verloren is en haar het thuis waar hij zo naar verlangt. Onderweg blijkt het volk anders te zijn dan het systeem, en zijn reis moeilijker dan hij dacht.'

Hoe zal het het vergaan? Zal hij vinden wat hij zoekt? Semmier begint voor het eerst aan zijn leven buiten het azc. Daar heeft hij niet veel ervaring mee. Hij wil zo snel mogelijk weer weg, naar Tarifa, een stad in het zuidelijkste puntje van Europa en waar hij in de bibliotheek over heeft gelezen. Daar wil hij Spaans leren en dan weer verder zien.

Maar zoals een oude Arabische dichter zei: de wind waait niet vaak zoals de zeilen willen.

Daarom wil hij geen woning en geen uitkering. Maar het systeem is moeilijker dan gedacht. Het is alles of niets. Wegraken lukt voorlopig niet.

Zo begint zijn verblijf in Nederland, het echte Nederland, het land van de bewoners. Calvin neemt hem mee naar het huis van Danielle. Daar maakt hij kennis met de mooie Lidewij en haar hond Diesel en woont hij samen met Calvin in een schuur. Wanneer het gezin heel verdrietig is over de dood van Edward, een konijn, is het voor Semmier heel lastig om dat te begrijpen. Voor hem betekent dood 'alle lijken, raketten en bombardementen die hij in zijn leven heeft gezien.'

In zijn boek beschrijft hij een hele serie verhuizingen. Het is van het ene dak boven zijn hoofd naar het andere. Het verblijf in het studentenhuis is heel speciaal. Elke student gaat op zijn eigen manier met hem om. Omdat hij geen uitkering heeft, is hij verplicht om baantjes te zoeken. Het meest gruwelijke is wel in de kippenkwekerij. Hij wordt kippenvanger. De baas is niet aardig voor zijn kippen maar wel voor asielzoekers.

Wanneer hij later gaat buiten wandelen met een 'onzichtbare' hond krijgt hij veel makkelijker contact met anderen.

Rodaan Al Galidi schrijft open, eerlijk en transparant. Daardoor beklijft het zo en raakt het. We krijgen een kijkje in iemand die onze taal beheerst maar (nog) niet onze cultuur.

Het verschil tussen een dorp in Irak en in Nederland is prachtig beschreven. Eenvoudig en tegelijk zo beeldend dat je het allemaal voor je ziet.

Een boek dat iedereen zou dienen te lezen. Om kennis te maken met het leven van een vreemdeling, een asielzoeker. Om het even te zien door hun ogen, al is het maar een beetje.

Rodaan Al Galidi blijft een asielzoeker. Hij beziet zichzelf als fulltime asielzoeker.

Zijn reis begon niet toen hij landde op Schiphol in Nederland. De moeilijkste reis begon toen hij het azc voorgoed verliet.

Luister naar dit fragment van de vpro over zijn boek Holland:

Op de achterflap van het boek staat:

'Zijn dichtbundels De herfst van Zorro (2007) en Koelkastlicht (2016) waren genomineerd voor de VSB Poëzieprijs. De roman De autist en de postduif (2011) won de Literatuurprijs van de Europese Unie. Kort daarna zakte hij voor het inburgeringsexamen.'

Misschien zegt dit citaat alles.

Wanneer je nog meer wil lezen, lees dan deze interessante recensie:

https://www.tzum.info/2020/03/recensie-rodaan-al-galidi-holland/