De moeder van Ikabod - Maarten 't Hart
Over alledaagse gebeurtenissen die aanzetten om door te lezen. Heerlijk ouderwets en tegelijk herkenbaar.
De moeder van Ikabod, de titel van het boek is tegelijk ook de titel van een verhaal in deze verhalenbundel. We zijn dan bijna in de helft van het boek. Een verhaal waarin de auteur wordt opgebeld om tijdens een zondagsdienst in de maand augustus op het orgel in een kerkdienst te spelen. Hij speelt liever rouw- en trouwdiensten maar het is een noodgeval. Er zijn nogal wat collega's met vakantie, vandaar. Zelfs de priester is een invaller, Honka De Priester. De strenge, serieuze dominee blijkt echter bij het gracieus uittrekken van haar toga na de dienst voor een lege kerk overigens, heel wat bij Maarten 't Hart los te maken.
'Het is wat ik, wat verliefdheden betreft, inmiddels een gezegende staat van immuniteit heb bereikt, anders was het prompt misgegaan.'
Van de diepe zucht na het afzetten van de strenge bril raakten de hormonen van de schrijver van slag. Of was het toch van de afgelopen dienst?
Ook het eerste verhaal De stiefdochters van Stoof gaat over een bakkerij langs Molen De Hoop in het stadje waarin de schrijver geboren is. Na een tweede huwelijk zit de bakkerij nooit meer om personeel verlegen.
Helemaal hilarisch vond ik het verhaal Kloteprotestanten waar de schrijver verkeerdelijk wordt aanzien voor Jan Siebelink, de schrijver van Knielen op een bed violen. De katholieke lezer wordt helemaal meegezogen in het boek tot ergens half weg. Toen gooide hij het tegen de muur, vreselijk, vreselijk. Kloteprotestanten, dat waren het. Kloteprotestanten.
Het overkomt hem meer dan eens, aanzien worden voor een andere schrijver. Maarten 't Hart doet daarbij niet de minste moeite om het misverstand uit de wereld te helpen. Bij een groentekraam waar hij altijd spinazie aanschaft, wordt hij aanzien voor Maarten Biesheuvel die de P.C. Hooftprijs heeft gekregen. Een prijs van 60 000 euro. Het levert hem een verplicht rondje trakteren met dure koffie.
In het verhaal Het kompas verkoopt hij zijn huis aan zijn naaste buurman die het huis bezichtigd en er geen spaan van heel laat maar wel met een kompas de tuin doorzoekt.
De thema's die in het boek komen zijn zijn liefde voor klassieke muziek. Hij is vooral een liefhebber van Bach. Zijn biologie opleiding, zijn vader die grafdelver was, zijn gereformeerde jeugd.
Over zijn vader die grafdelver is, las ik onlangs een kortverhaal in het nieuwe digitale literaire magazine VIRALEN dat vanaf 1/04/2020 van start is gegaan. Over serieuze zaken, doodgaan en op welke plek je wil begraven worden en tegelijk hilarisch.
De bundeling korte verhalen bevat heel veel autobiografische kenmerken. Ontspannend, herkenbaar en tegelijk met een vleug humor. Het maakt deze bundel zeker te genieten.
De verhalen deden mij ook denken aan een wereld waarin hij is opgegroeid en die nu niet meer bestaat. Ja, nostalgie zit er ook wel in, naar die verdwenen tijd die er nu niet meer is. Ontspannen lezen en vooral genieten.
In 2017 ontving hij voor deze roman de J.M.A. Biesheuvelprijs die hij niet heeft opgehaald.
'Het is wat ik, wat verliefdheden betreft, inmiddels een gezegende staat van immuniteit heb bereikt, anders was het prompt misgegaan.'