De grote tuin - Lola Randl

03-12-2020

Lola Randl besluit haar drukke leven in Berlijn achter haar te laten en in te ruilen voor een huis en een grote tuin op het platteland in de regio Brandenburg, de dunst bevolkte regio van West-Europa. Al gauw blijkt een eenvoudig leven in de natuur nog niet zo makkelijk.


Hoewel ik verwachtte aan een (autobiografische) roman te beginnen, zijn het uitsluitend korte artikeltjes. Ik dacht tijdens het lezen eerst aan een soort dagboek. Maar het zijn eerder beknopte stukjes die het goed zouden doen in een wekelijkse column in een tijdschrift als Libelle of Landleven. Met titels als PASTINAKEN, ZADEN en KWEEKGRAS tot MIJN MOEDER, LEEM, BLOEIENDE LANDSCHAPPEN en niet vergeten DE MINNAAR en DE MAN gaat het over de natuur en de tuin, relaties en mensen.

En waar ik verwachtte dat het vooral over haar eigen tuin zou gaan, gaat het vooral over de tuin van de buren Herman en Irmgard en over de tuin van haar moeder. Want ook in het dorp ontsnapt ze niet aan de wakende ogen van haar moeder die haar kleine tuinexperimenten voortdurend in de gaten houdt en becommentarieert. De auteur heeft dan ook geen al te groene vingers.

'Lola Randl weet op grappige en verrassende wijze de natuur en de menselijke wetmatigheden aan elkaar te verbinden. De grote tuin is leerzaam en vermakelijk. Maar nog belangrijker zijn de wereldbeschouwelijke vragen die ze stelt.'

SÜDDEUTSCHE ZEITUNG

Dit is een mooi citaat die het boek goed samenvat. Van interessante weetjes uit de natuur over het leven van bijen, over de mol tot regenwormen.

'Regenwormen zijn doof, blind en stom, en man en vrouw in één, zodat de dieren onder elkaar heel goed en in alle denkbare constellaties kunnen paren. Toch hebben ze een andere regenworm nodig om zichzelf te bevruchten.' 

Zoals er bloemen en planten in alle kleuren zijn, zijn er ook mensen van allerlei pluimages. Ook in een dorp dat tot de dunst bevolkte regio van het hele land behoort. Want ook een plattelandsdorp ontsnapt niet aan de globalisering. Op een dag besluit de auteur dat ze een café wil beneden bij hen in huis en dus vond ze een Japanse die in hun huis een café wilde beginnen.

'Een Japanner komt nooit alleen of met z'n tweeën en krijgt dan op een keer bezoek van een andere Japanner. Een Japanner komt als community.' 

Dus wordt het dorp al snel overspoeld door Japanners. Het dorpsplein is in de weekenden stevig in Japanse handen. Ze lopen het hele dorp door, verkennen en maken foto's. De Japanners voelen zich in elk geval minder vreemd dan zijzelf.

Want hoe dan ook, is een plattelandsdorp als een tuin. Hoewel veel zichtbaar is, speelt zich ook veel af onder de grond. Met ongeschreven wetten en onzichtbare regels. Het dorp als een individu. Want hoewel iedereen vlug alles van iedereen lijkt te weten, kijkt men soms de andere kant op. Want de auteur heeft een man, die ze afstandelijk steeds 'de man' noemt, heeft ook een minnaar 'de minnaar' genoemd die ook om aandacht vraagt en met wie ze afspreekt in het minnaarshuis. Ook de analyticus die ze eigenlijk niet meer wil zien, maar die ze af en toe nog ziet.

Planten, bloemen en dieren doen wat ze doen en leiden een geordend en gestructureerd leven. Met mensen en de schrijfster zelf is dat al heel wat minder het geval. Het is zoeken, twijfelen, zichzelf en de eigen motieven in vraag stellen en op zoek gaan naar rust en vooral zichzelf. Maar ook op het platteland kun je niet weglopen voor jezelf. Dat lijkt de auteur beetje bij beetje te ontdekken. Haar tuin en leven op het platteland wordt langzaamaan even kleurrijk als zijzelf.

Het is een boek vol met zelfspot, geestig en amusant. Heel vlot geschreven en leest dan ook lekker weg. Een leuk boek om tussendoor te lezen.


Zou je graag dit boek lezen en bestellen?

Klik op:

© 2018 Linda Marie Vermeulen. Alle rechten voorbehouden.
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin