De auto's van mijn vader - Sjuul Deckwitz

Ellen Stikker is in het ziekenhuis beland. Er wordt gedacht aan het syndroom van Guillain-Barré: Alle Zenuwen Ziek. Haar vader was Indië-veteraan en kon nauwelijks normaal met zijn gezin omgaan. Wat is er toen gebeurd?

Een ernstige invaliderende ziekte en een oorlogsverleden. Twee zware thema's krijg je op je bord in dit boek. Over het eerste heb ik mij kostelijk geamuseerd tijdens het lezen. Met haar humor doet ze je lachen in moeilijke tijden.

Het hoofdpersonage Ellen Stikker is vijfenveertig jaar en ligt in het ziekenhuis op een afdeling tussen patiënten in verschillende gradaties van dementie die allemaal vast zitten in de groeven van hun eigen grammofoonplaat.

Maar alles went of toch bijna. Dokter Wieland, een neuroloog, bevestigt het vermoeden van de huisarts: de ziekte van Guillain-Barré: Alle Zenuwen Ziek. Ellen sluit vriendschap met de mede-patiënt in het bed naast haar, mevrouw Gortzak, hoogbejaard en dapper.

Gelukkig is er ook nog Henry Hovy, een aan zijn hand gewonde pianist waar ze vriendschap mee sluit. Hun vaders waren beiden Indië-veteraan.

Een geplande ruggenmergpunctie die dokter Wieland zou uitvoeren, wordt door een andere arts gedaan en mislukt. Dokter Wieland is 'verdwenen' en de ziekenhuis'tamtam' draait op volle toeren. Tegelijk bericht de krant over moorden gepleegd in de bar van het bordeel. Vier lijken. Het artikel bericht dat een vaste klant zich dient te melden. Het personeel kent hem als De Dokter. Het zal toch niet?

Het wereldje van Ellen wordt snel kleiner. Ze heeft alleen nog contact met Candida, de hoofdredactrice van de krant waarin ze een eigen rubriekje heeft 'Een grachtje in de Zuid-Jordaan'. Ellen heeft het vooral over Casper de rat, een stevig donkerbruin beestje. Op haar laptop in het ziekenhuis een beetje verder schrijven over Casper en de winter die hij tegemoet gaat. Het lukt nog net. Dan is er nog Bente haar vriendin, die een hekel heeft aan ziekenhuizen en moeilijke ziektes.

De eerste tientallen pagina's waarin het verblijf in het ziekenhuis en haar ziekte wordt beschreven heb ik graag gelezen. Fantastische humor. Daarna werd het een warrig onsamenhangend verhaal waardoor ik niet meer het gevoel had in een verhaal te zitten. Jammer. Het oorlogsverleden is er voor mij niet goed uitgekomen. Meevoelen was er niet meer bij. Het is mij nog altijd niet duidelijk wat er nu precies gebeurd is wat maakte dat haar vader niet normaal met zijn gezin kon omgaan.

Het boek bevat vrij veel dialogen die niet altijd even helder zijn - misschien speelt de Hollandse taal een rol. Alles staat in de verleden tijd en in enkele zinnen wordt van het heden naar het verleden geschakeld. Ze maakt associaties naar haar vader, haar kindertijd en plots weer terug. Het komt nogal brokkelig over en het is moeilijk om de rode draad te blijven zien.

Haar vader heeft een hele rits auto's gehad, van de eerste, een Opel Kadett, naar een Panhard, een Morris Standard Vangaurd, tot een Volkswagentje en noem maar op.

Het boek heeft mijn verwachtingen niet ingelost en kon mij steeds minder bekoren. Spijtig.